Dzisiejsza Liturgia

Czwartek VI tygodnia Okresu Wielkanocnego

Paweł opuścił Ateny i przybył do Koryntu.
Znalazł tam pewnego Żyda, imieniem Akwila, rodem z Pontu, który z żoną Pryscyllą przybył niedawno z Italii, ponieważ Klaudiusz wysiedlił z Rzymu wszystkich Żydów. Przyszedł do nich,
a ponieważ znał to samo rzemiosło, zamieszkał u nich i pracował; zajmowali się wyrobem namiotów.
A co szabat rozprawiał w synagodze i przekonywał tak Żydów, jak i Greków.
Kiedy Sylas i Tymoteusz przyszli z Macedonii, Paweł oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Żydom, że Jezus jest Mesjaszem.
A kiedy się sprzeciwiali i bluźnili, otrząsnął swe szaty i powiedział do nich: «Krew wasza na waszą głowę, ja nie jestem winien. Od tej chwili pójdę do pogan».
Odszedł stamtąd i poszedł do domu „czciciela Boga”, niejakiego Tycjusza Justusa. Dom ten przylegał do synagogi.
Przełożony synagogi, Kryspus, uwierzył w Pana z całym swym domem, wielu też słuchaczy korynckich uwierzyło i przyjmowało wiarę i chrzest.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.

Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
dla domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi

Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie».
Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «Cóż to znaczy, co nam mówi: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”; oraz: „Idę do Ojca”?»
Mówili więc: «Cóż znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co powiada».
Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: «Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?”
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość».

„Idę do Ojca”

Punktem wyjścia naszych refleksji są słowa Ewangelii, które wskazują nam Jezusa jako Syna i Objawiciela Ojca. Jego nauka, Jego posługa, sam Jego styl życia — wszystko w Nim kieruje nas ku Ojcu (por. J 5, 19. 36; 8, 28; 14, 10; 17, 6). To On stanowi centrum życia Jezusa, a z kolei Jezus jest jedyną drogą prowadzącą do Ojca. «Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie» (J 14, 6). Jezus jest punktem spotkania ludzi z Ojcem, który w Nim stał się widzialny: «Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: ’Pokaż nam Ojca? Czyż nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie?» (J 14, 9-10).
Najbardziej wyrazistym znakiem tej więzi Jezusa z Ojcem jest Jego zmartwychwstanie, stanowiące szczyt Jego misji i fundament nowego i wiecznego życia dla tych, którzy wierzą w Niego. Jednakże jedność między Synem i Ojcem oraz jedność między Synem i wierzącymi urzeczywistnia się przez tajemnicę «wywyższenia» Jezusa, zgodnie z wyrażeniem typowym dla Ewangelii Janowej. Słowem «wywyższenie» ewangelista określa zarówno ukrzyżowanie, jak i uwielbienie Chrystusa; jedno i drugie znajduje odzwierciedlenie w życiu człowieka wierzącego: «potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 14-16).
To «życie wieczne» nie jest niczym innym jak uczestnictwem wierzących w życiu zmartwychwstałego Jezusa i polega na włączeniu w nurt miłości jednoczącej Ojca i Syna, którzy stanowią jedno (por. J 10, 30; 17, 21-22).


    ewangelia.org